“Als kind droomde ik ervan om als bejaardenhelpster, kinderverpleegster of kapster aan de slag te gaan. Maar dat mocht niet van mijn vader. Hij schreef me in voor de opleiding ‘huishoudkunde’. Met veel tegenzin volgde ik de lessen. Mijn resultaten waren navenant… Mijn vader riep mij op het matje: ‘ofwel doe je beter je best op school, ofwel kun je meteen gaan werken!’ Ik twijfelde geen moment... Op mijn veertien jaar sloot ik voorgoed de Brugse schoolpoort achter me.
Mijn vader was actief in de horeca, hij had een restaurant en een tearoom. Ik mocht er aan de slag. Vooral mijn opdracht in de tearoom beviel me meteen. Ik zag er oudere dames met hun vrienden afspreken, vergezeld van een koffie en een pannenkoek. Ze genoten oprecht van hun namiddag en dat gaf me een goed gevoel.
Enkele jaren later liet mijn vader de zaak over en mocht ik op zoek gaan naar iets anders. Ik bleef actief in de horeca. In die periode leerde ik mijn man, een beroepsmilitair kennen. We gingen trouwen en kregen vier dochters en een zoon.
In ‘78 lieten we ons vertrouwde Brugge achter want de legerplicht in Duitsland riep. Met ons gezin vertrokken we naar de buurt van Keulen. Het was een heerlijke periode! Het Belgische leger had een militair dorp opgericht waar we net als andere Belgische gezinnen konden wonen, de kinderen naar school gingen, enz. Het was een warme gemeenschap, waar iedereen elkaar hielp. Ik ging er in de plaatselijk school aan de slag.
In ’86 besloot het leger dat alle militairen uit Duitsland terug naar België moesten, naar Ieper, dichtbij de kazerne. We hadden nog nooit van Ieper gehoord… Het was terug opnieuw beginnen maar we werden goed opgevangen door het leger.
Een nieuw begin, nieuwe kansen. Het zorgen voor zit in ons DNA. Drie dochters zijn actief in de zorgsector. Zelf ging ik in een woonzorgcentrum als logistieke hulp aan de slag bij bewoners met dementie. Ik vond dit zalig om te doen. Op mijn 49ste volgde ik een opleiding om verzorgende te worden, mijn allereerste diploma! In avondschool volgde ik een opleiding als kapster. Zo zie je maar, als het echt wilt, kan je je dromen waarmaken!
Aan het einde van mijn loopbaan in de zorgsector kwam mijn pensioen langzaam maar zeker dichterbij. Ik was als de dood voor het zwarte gat. Ik wou dit absoluut vermijden en engageerde me als vrijwilliger.
Op vandaag ben ik actief in het woonzorgcentrum als in het ziekenhuis. Het vrijwilligerswerk geeft me zoveel voldoening als energie. Ik ben een bezige bij en ben graag onder de mensen. Twee vliegen in één klap. Onlangs viel mijn oog op een affiche in Home Vrijzicht met het opschrift ‘Waar kan jij thuiskomen?’ Wel, ik kan je bevestigen dat het mijn tweede thuis is geworden. Ik voel me er goed en zinvol. De bewoners appreciëren je hulp enorm en kijken steeds uit naar mijn volgend bezoekje.
Ik ben trots op mijn kinderen. Ze schonken me elf prachtige kleinkinderen en begin volgend jaar komt er eentje bij (lacht). Zolang ik kan, blijf ik vrijwilligen. Het is mijn lange leven! Ik hoop dat ik hen kan inspireren.”
Christine Gaudesaboos, vrijwilliger